Galata

"Bağlamaz firdevse gönlünü Galatayı gören

Servi anmaz onda ol serv-i dilârâyı gören

Bir firengî şîveli İsayî gördüm onda kim

Lebleri dirisidür der idi İsâyı gören

Akl u fehmin dîn ü îmânın nice zabt eylesün

Kâfir olur hey müselmânlar o tersâyı gören

Kevseri anmaz ol içdiği mey-i nâbı içen

Mescide varmaz o varduğı kilisâyı gören

Bir Frengi kâfir olduğunu bilürdi Avniya

Belün ü boynunda zünnari çelipayı gören."

-Avni

Gerdûn-û kadimin burcu, bî-rüzgar eskitmez

Hecr-ûl aşiyanın burcu, ah û figân etmez

 

Timsâl-i saltanattır ve de kühn-û ihtişamdır

Nice dûda panayır, Kayser-i Rûm’a haramdır

 

Dûnde dûd gezenti târinde aşkın mihrimahı

Ne hâk-i Rûm û Türkan ne arz-ûl intihari

 

Vakanüvis aşıkâna ama âmâ ama kehr û lâldir

Aram-gâhdir sevdalara ki onlar sanır ikbâldir

 

Önünde bu köhne burcun iki aşık civan durur

Ser-mest-i şevk içinde yek nigâhta zaman durur

 

Bıyıklarım mavi ve saçım nazrânî ederken seyrân

Bir maşuğu ki mâh-rû, mihr-çeşm, zülf-safran

 

Bilmezdim ne o lahza bi-ebed hecr-i yâr yarın

Feryat figan etsen de duyulmayacak ah û zârın

 

Hecr-i müebbed mukadder, ezhârı döker hazân

Ne bir sima ne bir neva mütemadiyen âşinân

 

Şimdi karşımda duran bu levha-i aşk bir hatıra

Meğer ki arkasında Galata ona mezar-şina

 

Kimi pir-şinastır namütenahi aşığıyla köhne Galata

Kimi cellad-ı şeddaddır ölüme bi-mübaladlığıyla

 

En çok da mezârdır bi’l-aşkıma serhad olan

Cümlesine sırattır cümlesine defn-i mekan

 

Heyhat kanımın kanı meftun doğdu bu mezara

Kezâ ben esir oldum mütecessis bir intizara

 

Acâb o da getirecek mi füsn-ül şebabını

Ve gömecek mi burçlara aşkın kitabını

 

Zira cihan ki kâdim sakit ve bi’vefa, aynı Galata

Uğratacak her riş-î kaytanı behemehâl hayel-ül sükûta