4. Levent

 Primogenitus coronam accipit, secundus gladium tenet, tertius vestem sacram induit atque orat ut quartus numquam nascatur.

The customs of old thus spake. The fourth-born was God’s defiance made flesh, a bastard of lawful wedlock. The night he was conceived, his parents lay with prayers he’d never be. No soul wished the fourth, yet forth he came. No glory crowned him, no noble blood stirred in his name. Courage would not speak him, nor could valor bear his title. Though the Lord set His will upon him, He claimed him not as son, and the abbey kept its gates barred. The fourth’s fate was sealed to sorrow, fit for no tale but tragedy.

Levent’i tanıdığımda böyle biri olduğunu biliyordum. Kimsenin hayatının sonuna kadar takılmak isteyeceği bir tip değildi. İnsanların hayatından geçip gitmek için doğmuştu sanki. Levent’i son gördüğümde onu bir daha görmek istemiyordum. Zaten onun yanına her gidişim zorakiydi. Hayatın bir bölümüne sınırlı olduğu bariz ara bir durak gibiydi şekli şimali. Levent’i son gördüğümde aklım zaten onda değildi. Yüz yüze görüşmesek de sürekli rastlardım ismine. Bıraktığım yere gitsem Levent hâlâ orada gibi gelirdi. Levent ise yolunu çizmişti çoktan, 4. oğlu 3,5 yaşında ölmüştü. Levent’i son gördüğümde beni tekrar arayacağını düşünmemiştim.