Delila

“Tek bir söz söyle, ruhum şifa bulacaktır.”

Sükutun öldürünce bu gece beni

Ruh-ûl Kuds’e döndüm çehremi

Dedim

Hangi vezni verdiysen unuttum

Heceyi, aruzu en yakın tapınağına kustum

İçtim yalnızlığımı dedim şaraptır

Bu gece beni affet ki kalemim haraptır

Utanmadım ve dedim

Ne yazsam şiir olur şimdi?

Aşk - Aşti’de diş fırçalamak - Kuğulu Park

Mesih’in kabrine yürüyen cruciati’nin dua uğultusu

En derinden seslendi bana

Yazabileceğin şiir senin tektir

Her şey bir gün O’na dönecektir

Döndüm kağıda seni anlatmaya

Tüm putların içinde bir sana tapmaya

Şeytan en zayıf yerimden vurur beni

“Her şiirimin vezni, bunun hikayesi var.”

Sükutun öldürünce bu gece beni

Geçen senelere çizdim resmini

Çizdim

Saçını benden önce gören güneşi

Ben senden gidince vuran zemheri

Sen başını göğsüme yaslayınca duran zamanı

Bir camın ardından aşkı fısıldayan kemanı

Hatırladım ve çizdim

Elini tutmadan gördüğüm her şeyi

İçimde kalan kördüğüm her hissi

Seni sevmediğim her güne olan öfkemi

Ve yalnız seninle bilmeyi sevmeyi

Yeni bisiklet telaşıyla çizdim

Senin çizeceğin tablo tektir

Çehresi şuh, sözü seyrektir

Döndüm yüzünü kazımaya

Yalnız Hakk’a ait tapınağa

Şeytan en zayıf anımda verdi elini

“Şimşon, Sorek Vadisi’nden bir kadını sevdi, onun adı Delila’ydı.”

Sükutun öldürünce bu gece beni

Her şeyi yutan sahile yazdım hikayemizi

Yazdım

İpleri bırakmama inadından savaşını

Bir gece ürkek bir kuş gibi beni arayışını

İlk kez beraber yürüdüğümüz okul bahçesini

Her duyduğumda güldüğüm şen sesini

Korkmadım ve yazdım

Elinin elime ilk dokunuşunu

Benim gibi dengesiz oluşunu

O yüzden her saat korktuğumu

Ödümün bir görünüp bir gitmenden koptuğunu

Ağlarını bininci kez tamir eden balıkçı ustalığıyla yazdım

Senin yazacağın roman tektir

Mutlak seni mutlak sevecektir

Kaya’nın üstüne kurulan beden istedi

Ben yine de Şimşon gibi sana yazdım şi’rimi

Şeytan en özlediğim kadınla buldu beni